|
หัวข้อ: พุทธวจนะในธรรมบท หมวดตน เริ่มหัวข้อโดย: Sweet Jasmine ที่ 24 ธันวาคม 2552 20:03:00 ถ้ารู้ว่าตนเป็นที่รัก
พึงรักษาตนไว้ให้ดี บัณฑิตควรประคับประคองตนไว้ ไม่ทั้งสามวัยก็วัยใดวัยหนึ่ง ควรปฏิบัติตนให้ดีก่อน แล้วค่อยสอนคนอื่น บัณฑิตเมื่อทำได้อย่างนี้ จึงจะไม่สร้างมลทินแก่ตัว สอนคนอื่นอย่างใด ควรทำตนอย่างนั้น ฝึกตนเองแล้วค่อยฝึกคนอื่น เพราะตัวเราเองฝึกยากยิ่งนัก เราต้องพึ่งตัวเราเอง คนอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้ บุคคลผู้ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งที่ได้แสนยาก หัวข้อ: Re: พุทธวจนะในธรรมบท หมวดตน เริ่มหัวข้อโดย: Sweet Jasmine ที่ 24 ธันวาคม 2552 20:08:01 บาปที่ตนทำเอง เกิดในตนเอง
และตนเองเป็นผู้สร้างไว้ ย่อมทำลายคนโง่ให้ย่อยยับ เหมือนเพชร ทำลายแก้วมณี คนทุศีล ก็เหมือนกับต้นไม้ ที่เถาวัลย์ขึ้นจนรก เขาทำตัวให้วอดวายเอง มิจำต้องรอให้ศัตรูมาคอยกระทำให้ กรรมไม่ดี ทั้งไม่มีประโยชน์แก่ตน ทำง่าย แต่กรรมดีและมีประโยชน์ ทำได้ยากยิ่งนัก คนทรามปัญญา มีความเห็นผิด ติเตียนคำสอน ของเหล่าพระอริยะผู้อรหันต์ ผู้มีชีวิตอยู่โดยธรรม เขาย่อมเกิดมาเพื่อฆ่าตัวเขาเอง เหมือนขุนไผ่ฆ่าต้นไผ่ฉะนั้น หัวข้อ: Re: พุทธวจนะในธรรมบท หมวดตน เริ่มหัวข้อโดย: Sweet Jasmine ที่ 24 ธันวาคม 2552 20:11:17 ตนทำบาปเอง ตนก็เศร้าหมองเอง
ตนไม่ทำบาปตนก็บริสุทธิ์เอง ความบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์เป็นของเฉพาะตน คนอื่นจะให้คนอื่นบริสุทธิ์แทนไม่ได้ ถึงจะทำประโยชน์แก่คนอื่มากมาย ก็ไม่ควรละทิ้งจุดหมายปลายทางของตน เมื่อรู้ว่าอะไรคือจุดหมายปลายทางของตนแล้ว ก็ควรใฝ่ใจขวนขวาย คัดลอกจากหนังสือ พระพุทธวจนะในธรรมบท |