“ภัยอันน่ากลัวของการเวียนว่ายตายเกิด” เรื่องเล่าการระลึกชาติของหลวงปู่ชอบ ฐานสโม

“ภัยอันน่ากลัวของการเวียนว่ายตายเกิด” เรื่องเล่าการระลึกชาติของหลวงปู่ชอบ ฐานสโม

ภัยอันน่ากลัวของ การเวียนว่ายตายเกิด

เรื่อง พระอาจารย์ชาญชัย อธิปญโญ

บทความที่แล้วได้พูดถึงการพิสูจน์เรื่องเวียนว่ายตายเกิดจากการระลึกชาติ โดยได้ยกเอาตัวอย่างของเด็กอเมริกันชื่อกัส ออร์เทก้า ที่สามารถระลึกชาติได้ตั้งแต่อายุขวบครึ่งว่าเขาคือปู่ออร์กี้ หรือพ่อของพ่อในชาติปัจจุบัน

หากผู้อ่านต้องการจะระลึกชาติได้ก็ลองฝึกสมาธิดู ผู้ที่ฝึกสมาธิจนได้ญาณระลึกชาติคือ บุพเพนิวาสานุสติญาณก็จะรู้ได้ว่าอดีตชาติของตนเคยเกิดเป็นอะไรบ้าง จะระลึกชาติได้ยาวนานแค่ไหน ย่อมขึ้นอยู่กับกำลังของสมาธิและบุญบารมีที่สั่งสมมา

มีผู้ฝึกสมาธิสามารถระลึกชาติได้อยู่หลายท่าน โดยเฉพาะพระกรรมฐาน ทั้งที่ล่วงลับไปแล้วและยังมีชีวิตอยู่ในที่นี้จะขอยกตัวอย่างของ หลวงปู่ชอบ ฐานสโม ท่านเป็นพระอรหันต์ที่คนเคารพนับถือกันทั่วบ้านทั่วเมือง

หลวงปู่ชอบมีชีวิตอยู่ในช่วง พ.ศ. 2444 – 2535 คุณหญิงสุรีพันธุ์ มณีวัต ได้เขียนชีวประวัติของท่านไว้อย่างน่าศึกษา

หลวงปู่ชอบระลึกชาติได้หลายชาติ ตามที่ลูกศิษย์ลูกหาได้กราบเรียนถามถึงอดีตชาติของท่านต่างกรรมต่างวาระซึ่งท่านก็มีเมตตาตอบให้ศิษย์ได้รับทราบ พอจะสรุปได้ว่าท่านเคยเกิดเป็นท้าวมหาพรหม (พรหมผู้เป็นใหญ่ในเขตการปกครองหนึ่งๆ)

ในสมัยพุทธกาลนั้นได้บวชเป็นสามเณรน้อยลูกศิษย์พระมหากัสสปะ (พระอรหันต์ชั้นผู้ใหญ่ที่พระอรหันต์ด้วยกันให้ความเคารพนับถือ) ต่อมาเป็นพระอยู่ในสังกัดพระอนุรุทธะ (พระอรหันต์ผู้มีตาทิพย์)

แม้จะได้บวชเรียนเป็นศิษย์ของพระอรหันต์ในสมัยพุทธกาล แต่วาสนาบารมียังไม่ถึงพร้อม ท่านก็ยังไม่บรรลุธรรมเป็นพระอริยบุคคล (นับตั้งแต่พระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์) จำต้องเวียนว่ายตายเกิดมาอีกยาวนาน หลายชาติที่ท่านเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน เป็นต้นว่า

เกิดเป็นปลา เกิดเป็นผีเสื้อถูกค้างคาวไล่จับกิน เกิดเป็นหมีไปกินแตงของชาวบ้าน ถูกเจ้าของไร่เอามีดฟันถูกหัวและหูจนเลือดอาบ เคราะห์ดีที่ไม่ตาย

เกิดเป็นเก้งไปกินมะกอกที่โคกมน อำเภอวังสะพุง จังหวัดเลย ถูกคนยิงกระสุนเจาะเข้าที่ขา ต้องวิ่งหนีด้วยความเจ็บปวด หมดแรงล้มตายที่บ้านม่วง ชาตินี้หลวงปู่เกิดที่โคกมนและจำพรรษาอยู่ที่วัดโคกมน อำเภอวังสะพุง หลายพรรษา จะเห็นว่าคนหรือสัตว์มักจะกลับไปในถิ่นที่เคยอยู่เคยหากินมาก่อน หากถิ่นนั้นเป็นที่ชอบที่คุ้นเคย

เกิดเป็นไก่ถึง 7 ชาติ มีความผูกพันอยู่กับแม่ไก่ สัญญาว่าจะเป็นคู่ครองกันทุกชาติไป

แม้หลวงปู่จะเกิดเป็นคนแล้ว แต่แม่ไก่ก็ยังเกิดเป็นไก่หลงรอคอยหลวงปู่อยู่ หลวงปู่เล่าว่า การเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานมีความทุกข์ยากลำเค็ญมาก บางเวลาต้องอดอยากหิวโหยไม่มีอาหารกิน หน้าฝนก็ต้องเปียกปอนอยู่กลางสายฝนหน้าหนาวก็ต้องหนาวเหน็บจับใจ นอกจากนี้ยังมีภัยจากสัตว์ที่ใหญ่กว่า ซ้ำยังต้องคอยหลบหลีกมนุษย์ที่ชอบล่าเป็นอาหาร

ขนาดเกิดเป็นสัตว์ยังทุกข์ถึงเพียงนี้ หากตกนรกจะทุกข์เพียงไหน ลูกศิษย์คนหนึ่งถามหลวงปู่ว่า ชาติที่แล้วหลวงปู่เกิดเป็นอะไร

หลวงปู่ตอบว่า ท่านเกิดเป็นคนลาว มีอาชีพขายผ้า วันหนึ่งได้ชวนเพื่อนเดินทางมาสักการะพระธาตุพนม ท่านนำผ้าขาว 1 วา และเงิน 50 สตางค์มาทำบุญ อธิษฐานว่าชาติหน้าขอให้ได้บวช ได้พ้นทุกข์

คำอธิษฐานของหลวงปู่สัมฤทธิผล ชาตินี้ท่านได้บวชและพ้นทุกข์สมดังปรารถนา แม้ท่านยังมีชีวิตอยู่ เส้นผมของท่านที่ศิษย์เก็บมาบูชาก็กลายเป็นพระธาตุ เป็นที่กล่าวขานกัน

วัฏสงสารหรือการเวียนว่ายตายเกิดของแต่ละชีวิตยาวนาน ไม่รู้ว่าเกิดชาติแรกตั้งแต่เมื่อใด และอีกนานสักเท่าใดจึงจะไม่เกิดหรือพ้นไปจากวัฏสงสารการตาย – เกิดในแต่ละชาติล้วนมีภัย เพราะโอกาสจะไปเกิดในอบายภูมิอันมีแดนเกิดในนรก เปรต อสุรกาย และสัตว์เดรัจฉานนั้นมีสูงมาก การได้เกิดเป็นมนุษย์เป็นของยากยิ่ง เกิดบนสวรรค์หรือเกิดเป็นพรหมยิ่งยากขึ้นไปอีก

แม้ได้เกิดเป็นมนุษย์ก็มากด้วยความทุกข์ หากไม่ศึกษาธรรมก็ไม่รู้ทางที่จะออกจากทุกข์ กลับหลงอยู่ในกองทุกข์โดยไม่รู้ว่าเป็นความทุกข์ เหมือนหนอนหากินอยู่ในบ่ออุจจาระด้วยความเพลิดเพลินยินดี โดยมิได้รู้ว่ามันมีชีวิตอยู่ในกองปฏิกูล

จงมาศึกษาและปฏิบัติธรรมกันเถิด เพราะธรรมคือความจริงที่จะช่วยให้ผู้ปฏิบัติมีดวงตาเห็นธรรม พ้นจากกองปฏิกูลได้

จาก http://www.secret-thai.com/