พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๖ เวทัพพชาดก : อาจารย์ขมังเวทย์

พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๖ เวทัพพชาดก
อาจารย์ขมังเวทย์

กาลครั้งหนึ่ง ในเมืองพาราณสีมีพราหมณ์ผู้รู้มนต์ สามารถเรียกฝนเงินฝนทองได้ พราหมณ์มีลูกศิษย์คนหนึ่ง
เช้าวันหนึ่ง พราหมณ์กับศิษย์เดินทางไปทำธุระที่แคว้นเจตี พอไปถึงป่าระหว่างทางถูกโจรจับเรียกค่าไถ่ ธรรมเนียมของโจรพวกนี้ถ้าเป็นแม่กับลูกจะปล่อยลูกไปจะจับแม่ไว้ ถ้าเป็นพี่กับน้องจะปล่อยน้องไปจับพี่ไว้ ถ้าเป็นอาจารย์กับศิษย์จะปล่อยศิษย์ไปจะจับอาจารย์ไว้
ลูกศิษย์จึงได้รับการปล่อยตัวกลับมา แต่ก่อนจะจากไปศิษย์ได้กระซิบบอกอาจารย์ว่า “ผมไปสัก ๒-๓ วันเท่านั้น แล้วจะกลับมารับท่านอาจารย์ และวันนี้จะมีฤกษ์ดีในการขอฝนเงินฝนทอง ผมขอให้อาจารย์จงอย่าทำการใดๆ เลย เพราะจะทำให้โจรเลวฆ่าท่านเสีย”
ตกดึกโจรก็บจับอาจารย์มัดให้นอนอยู่ ขณะนั้นพระจันทร์เต็มดวงพอดี อาจารย์เห็นจึงคิดได้ว่า “ฤกษ์ดีๆ เช่นนี้ เราจะมัวนอนรอความทุกข์อยู่ทำไม สู้เอาเวลานี้ร่ายมนต์ให้เงินทองตกลงมาแล้วมอบให้พวกโจรจะดีกว่า มันจะได้ปล่อยเราให้เป็นอิสระซะที”
อาจารย์จึงเรียกโจรมาปล่อยตนแล้วนั่งทำพิธีเรียกฝนเงินฝนทอง แล้วมอบให้โจรไป
ส่วนพวกโจรก็พากันเก็บเงินใส่ห่อผ้าแบกหนีไป ฝ่ายอาจารย์ก็เดินตามหลังไป
ขณะนั้นเอง ได้มีกลุ่มโจรอีกพวกหนึ่งได้จับโจรกลุ่มแรกไว้ โจรกลุ่มที่ ๒ จะเอาทรัพย์สินโจรกลุ่มแรกจึงบอกว่า “ให้พวกไปเอากับพราหมณ์ที่เดินมาทีหลัง เพราะพราหมณ์ผู้นี้สามารถเรียกฝนเงินฝนทองได้”
โจรกลุ่มนั้นจึงปล่อยโจรกลุ่มที่ ๑ ไป แล้วไปจับพราหมณ์แทน บังคับให้เรียกฝนเงินฝนทอง พราหมณ์จึงบอกกับโจรว่า “๑ ปี จะทำได้ ๑ ครั้ง ถ้าเจ้าอยากได้ต้องรอปีหน้าถึงจะขอได้อีก”
โจรได้ฟังก็โมโห เอามีดฟันคอพราหมณ์จนตายคาที่ แล้วกลับไปปล้นทรัพย์สำนักโจรกลุ่มที่ ๑ แล้วโจรเหล่านั้นก็ถูกฆ่าตายทั้งหมด
ขณะที่กำลังเก็บรวบรวมทรัพย์สินกันอยู่นั้นเกิดแตกคอกันเองแล้วฆ่ากันตายจนเหลือเพียง ๒ คนเท่านั้น
โจรทั้ง ๒ นำทรัพย์ไปซ่อนไว้ข้างป่าข้างหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ด้วยความหิวจึงให้เพื่อนเฝ้าทรัพย์ไว้ ส่วนอีกคนก็ออกไปหาอาหารมากิน ธรรมดาความโลภไม่เข้าใครออกใคร
โจรที่นั่งเฝ้าทรัพย์ก็คิดจะเอาของที่ปล้นได้แต่เพียงคนเดียว จะไม่แบ่งให้เพื่อน และคิดว่าเมื่อเพื่อนกลับมาก็จะฆ่ามันเสีย
ส่วนโจรอีกคนก็คิดเช่นเดียวกัน พอได้อาหารแล้วก็กินเสียให้อิ่ม แล้วเอาส่วนที่เหลือใส่ยาพิษให้เพื่อนกิน จะได้ฮุบสมบัติไว้เพียงคนเดียว แต่พอเขากลับมาวางอาหารลงบนพื้น ก็โดนเพื่อนฟันคอตายทันที โจรร้ายหันไปกินอาหารที่เพื่อนวางอยู่ แต่ไม่รู้ว่ามียาพิษจึงตายตามไปเช่นกัน คนทั้งหมดต้องตายพังพินาศเพราะทรัพย์ที่ไม่ใช่ของตนแท้ๆ

ธรรมนิทานชาดกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ความโลภ เป็นทางแห่งความตาย”

พุทธศาสนสุภาษิตประจำเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
โลโภ ธมฺมานํ ปริปนฺโถ
ความโลภเป็นอันตรายของธรรมทั้งปวง (๑๕/๕๙)

ขอขอบคุณเว็บไซต์ innnews.co.th (เจ้าของภาพ)