ผู้กล้าแห่งเขาเหลียงซาน "วูสุง"

..........................ตี้หลุงนำแสดงเป็น บู๊สง ปี 1972.......................................

..................พงศาวดารจีนเรื่อง "ซ้องกั๋ง"ยาวมากถ้าจะให้เขียนวันเดียวคงไม่จบต้องใช้เวลาหลายเดือนเชียวล่ะ.............


Delightful forrest

ในกลุ่มพี่น้องโจรเขาเนียซัวเปาะทั้งหมดนั้น มีอยู่คนหนึ่งที่ประวัติน่าสนใจมาก เขาคือ บู๊สง เดิมเป็นชาวเมืองเซงหัวกุ้ย อยู่กับพี่ชายชื่อ บู๊ตัวหนึง ซึ่งเป็นคนที่มีรูปร่างต่ำเตี้ย หน้าตาอัปลักษณ์ แต่ตนเองนั้นเป็นคนสูงใหญ่มีฝีมือเข้มแข็ง ชอบเสพสุรา
ครั้งหนึ่งเมาสุราแล้วเกิดวิวาทกับชายคนหนึ่ง บู๊สงตีชายคนนั้นสลบลงไป นึกว่าตายแน่จึงหนีออกจากเมืองเซงหัวกุ้ย ไปอาศัยอยู่กับ ชาจิน เศรษฐีใจดีที่ตำบลตังเกซึง เมืองซองจิวฮู้ หลบอยู่ได้ประมาณปีเศษคิดถึงพี่ชาย จึงขอลากลับไปเยี่ยมบ้าน
ระหว่างเดินทางเจอโรงสุราปิดประกาศไว้ว่า สุราโรงนี้ผู้ใดกินได้ถึงสามชามก็จะเดินทางต่อไปไม่ไหว บู๊สงอยากจะลองจึงเข้าไปสั่งสุรามากินรวดเดียวสามชามก็ยังเฉยอยู่ พอจะเอาอีกเจ้าของโรงสุราก็ไม่ยอมตักมาให้กลัวจะเมาหนัก แต่บู๊สงก็เคี่ยวเข็นให้เอาสุรามาอีก เจ้าของจึงทะยอยตักสุรามาให้กิน จนหมดทั้งสิ้นสิบแปดชาม
บู๊สงว่าสุราของท่านดีจริง แต่เราดื่มไม่เห็นเมา เมื่อคิดเงินแล้วจะเดินทางออกจากโรงไป เจ้าของอุตส่าห์เตือนว่า ในป่าที่จะเดินทางไปนี้ มีเสือใหญ่อยู่ตัวหนึ่งดุร้ายมาก คนเดินทางผ่านไปมา เสือกัดกินตายไปหลายสิบคนแล้ว เจ้าเมืองเอียงก๊กกุ้ยมีประกาศให้คนเดินทางในเวลาเที่ยง นอกเวลานั้นไปไม่ได้ ขณะนี้ก็จวนจะเย็นแล้ว สมควรพักอยู่สักคืนหนึ่งก่อน คอยเวลาพรุ่งนี้เที่ยงจึงค่อยไป บู๊สงก็หัวเราะหาว่าเจ้าของโรงให้อยู่ จะหลอกลวงเอาไว้ฆ่าเสียกระมัง ? จึงว่า.....เราเดินไปมาทางนี้หลายหน ไม่เห็นมีเสือที่ไหน ถ้าแม้นมีจริงก็ไม่กลัว........................
ว่าแล้วก็เดิน เข้าป่าไป สักพักหนึ่งก็ถึงศาลเจ้าชำรุดหักพังอยู่ริมทาง เมื่อแวะเข้าไปดูก็เห็นมีประกาศของเจ้าเมืองปิดไว้ว่า ที่ป่าตำบลนี้มีเสือใหญ่ตัวหนึ่งดุร้าย กัดคนตายเสียหนักหนา จัดให้ขุนนางนายทหารออกเที่ยวยิงก็ยังมิได้ ผู้ใดจะเดินข้ามป่านี้ให้คอยไปพร้อมกันหลายสิบคนในเวลาเที่ยง ถ้าน้อยคนอย่าได้เดินไปมาเลยเป็นอันขาด
บู๊สงจึงเชื่อว่าเจ้าของโรง มิได้หลอกลวง ครั้นจะหวนกลับก็อายคน จึงแข็งใจเดินต่อไป พิษสุรากำเริบเมามากขึ้นความกลัวก็ลดน้อยลงไป เวลานั้นเป็นเดือนสิบกลางวันน้อยกว่ากลางคืน ตะวันก็จวนเย็นใกล้มืดค่ำลงแล้ว บู๊สงจึงปีนขึ้นไปนั่งอยู่บนก้อนศิลาใหญ่สีเขียว กะว่าจะนอนพักในคืนนี้
พลันก็ได้ยินเสียงป่าที่เนินเขาดังลั่นแผ่นดินไหวเสทือน แล้วก็มีเสือตัวใหญ่หน้าขาวคิ้วขาว ลูกตาแดงเหมือนแสงไฟ เดินเข้ามาใกล้ พอเห็นบู๊สงก็กระโจนเข้าตะปบด้วยกำลังแรง จนต้นไม้โยกและแผ่นดินหวั่นไหว
บู๊สงตกใจจนหายเมากระโดดหลบไปอยู่ข้างหลัง เสือก็ส่งเสียงคำรามกระหึ่มไปทั้งป่า แล้วหันหลับมาจะเล่นงานอีก บู๊สงเบี่ยงหลบไปข้างหลัง เสือก็ตะครุบตัวไม่ได้ เล่นเอาเถิดเจ้าล่อกันอยู่สามสี่ครั้ง เสือก็อ่อนกำลังลง เอาตีนตะกายดินคำรามอยู่
บู๊สงถือกระบองสั้นคู่มือ พอเสือขยับตัวก็ขว้างกระบองไปโดยแรงแต่ไม่ถูก เสือ กระโจนถึงตัว บู๊สงก็จับขาหน้าทั้งสองข้างไว้อย่างแน่นหนา แล้วเอาเท้าถีบหน้าเสือด้วยกำลังแรงประมาณสามสิบที เสือนั้นสิ้นกำลังลง บู๊สงก็ปล่อยมือเอากระบองมาทุบหัวเสือ จนขาดใจตายโลหิตไหลออกทางปาก
บู๊สงจึงลากเสือไปถึงบ่อน้ำใกล้ ๆ เอาปากเสือแช่ไว้ในน้ำ แล้วก็เดินลงจากเขาไป
เดินมาได้ไม่นานก็พบชายสองคน นุ่งห่มด้วยหนังเสือเดินสวนมา บู๊สงถามว่าแต่งตัวดังนี้จะไปไหน ชายนั้นบอกว่าข้างบนมีเสือใหญ่ กัดพวกเราตายไปหลายคนจึงรวบรวมกันถืออาวุธมาจะกำจัดเสือ สองคนนี้เดินนำมาก่อน พรรคพวกกำลังตามหลังมาอีกสิบเอ็ดคน
บู๊สงก็ ว่าเราตีเสือตัวนั้นตายแล้ว พวกเหล่านั้นไม่เชื่อ จึงต้องพาย้อนขึ้นไปดู เห็นเสือนอนแช่น้ำอยู่ก็ดีใจ ช่วยกันหามเสือ และหาเกี้ยวมาหามบู๊สงไปที่บ้านของนายอำเภอ.........................................