Okunibito oscar academy winner

<a href="http://www.youtube.com/v/5TCpeGf3U58?version=3" target="_blank">http://www.youtube.com/v/5TCpeGf3U58?version=3</a>

Departure เป็นหนังญี่ปุ่นเรื่องหนึ่งที่ฉันมีโอกาสได้ไปดูมา

ซึ่งจริง ๆ แล้วตัวเองไม่เคยคิดจะเสียตังค์ไปดูหนังญี่ปุ่นถึงในโรงหนังเลย

แต่พอมีคนชวนไปดูเรื่องนี้ ก็ตกลงไปกับเขาอย่างง่ายดาย (ทำไมใจง่ายจังแฮะ)

เหตุผลที่ยอมไปง่าย ๆ ทั้งที่ไม่เคยคิดอยากดูหนังญี่ปุ่นเลยเนี่ย

เพราะคนที่ชวนไม่ใช่คนที่ดูหนังพร่ำเพรื่อ แล้วยิ่งรู้ว่าหนังเรื่องนี้

ก็ไม่ได้หาดูได้ตาม Major หรือ EGV หรือ SF แต่มีฉายเฉพาะโรงเท่านั้น

ก็เลยยิ่งทำให้ตัดสินใจได้ทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดมาก

อันที่จริงแล้ว ตัวฉันเองก็ไม่คุ้นเคยกับการไปดูหนังแบบนี้นักหรอก

เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำไป เพราะหนังที่ฉายเฉพาะโรงแบบนี้ มันเป็นหนัง

ของคนเฉพาะกลุ่มไม่ใช่ทุกคนจะชอบ

พอไปถึงโรงหนัง{สยาม}ก็ได้เห็นโปสเตอร์หนังเรื่องนี้

เป็นหนังที่มีรางวัลห้อยท้ายอยู่หลายรางวัลเลยทีเดียว

แต่จำไม่ได้ว่ามีรางวัลอะไรบ้าง เพราะไม่ได้สนใจดูรางวัลที่ได้เท่าไร

ฉันคิดว่าคุณค่าของหนังสักเรื่องหนึ่ง มันไม่ได้อยู่ที่ว่าหนังเรื่องนั้น

ได้รางวัลมากี่รางวัล แต่มันอยู่ที่ว่า คนที่ดูหนังเรื่องนี้แล้ว

เขาได้อะไรกลับไปมากกว่า ถ้าดูแล้วได้ความบันเทิงอย่างเดียว

คุณค่าก็อย่างหนึ่ง กับดูแล้วได้ข้อคิด คุณค่าก็อีกอย่างหนึ่ง

หลังจากดูหนังเรื่องนี้จบแล้ว ฉันหันไปขอบคุณเขา คนที่ชวนฉันมาทันทีเลย

มันเป็นหนังที่เต็มไปด้วยพลังจริง ๆ แม้การดำเนินเรื่องจะเรียบง่าย - ธรรมดา

ไม่มีอะไรหวือหวา แต่มันก็มีพลังมากเพียงพอที่จะสะกดให้ทั้งตัวฉันเอง

เพื่อนของฉัน หรือแม้แต่คนดูคนอื่น ๆ นั่งดูจนจบได้ตลอดสองชั่วโมงเต็ม

ฉันไม่รู้สึกเสียดายหรือเสียเวลาเลยที่ได้ดู Departure มันมีอะไรหลายอย่าง

ที่น่าประทับใจซ่อนอยู่ ซึ่งตัวละครแต่ละตัวก็สามารถถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้อย่างน่าชื่นชมเลยทีเดียว

หนังเรื่องนี้มีประเด็นที่น่าสนใจ คือ การหยิบเอาอาชีพหนึ่งมาเล่น คือ......................

โนคังฉิ(คนบรรจุศพ)

ซึ่งเป็นอาชีพที่เรียกได้ว่าเป็นที่รังเกียจของคนญี่ปุ่นเลยทีเดียว

นอกจากนี้ก็ยังมีประเด็นเกี่ยวกับครอบครัวซึ่งเป็นส่วนผสมที่ลงตัวเลยทีเดียว

เป็นภาพของการร่วมทุกข์ร่วมสุข การพิสูจน์กันและกัน และการอยู่เคียงข้างกัน

เนื้อเรื่องเริ่มต้นจากตัวละครเอกของเรื่องคือ

โคบายาชิ ไดโกะ ซึ่งเป็นนักดนตรีเชลโล่

ในวงออเคสตร้าวงหนึ่งในโตเกียว ต้องตกงาน

เนื่องจากวงออเคสตร้าถูกยุบไป

เขาจึงตัดสินใจกลับบ้านเกิดเมืองนอนพร้อมกับภรรยา

แล้วเขาก็มีโอกาสได้เข้าไปทำงานเป็นโนคังฉิแบบไม่ได้ตั้งใจ

ในช่วงแรกของการทำงานก็มีอุปสรรคซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา

แต่เป็นอุปสรรคที่เกิดจากตัวเขาเอง

เพราะเขาก็ไม่ได้อยากจะเป็น{โนคังฉิ}

มันก็คงยากที่จะทำใจได้ จากที่เคยเล่นเชลโล่

แต่จู่ ๆ ต้องมาทำงานที่คนส่วนใหญ่รังเกียจรวมทั้งตัวเขาเองด้วย

แต่นั่นไม่ยากเท่าไรที่เขาจะผ่านมันไปได้

เพราะเมื่อเขาได้รู้จักและเข้าใจอาชีพนี้จริง ๆ

เขาก็เริ่มรู้สึกหลงเสน่ห์อาชีพนี้เลยก็ว่าได้

สำหรับประเด็นนี้ ฉันคิดว่าคงต้องยกความดีความชอบให้กับเจ้านาย

คนดีของเขา ซึ่งเป็นคนที่ถ่ายทอดงานนี้ด้วยชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้

ไดโกะเริ่มซึมซับความเป็นโนคังฉิทีละเล็กละน้อยผ่านทางเจ้านายของเขาเอง

ทำให้เขารู้สึกว่าอาชีพนี้เป็นอาชีพที่ยิ่งใหญ่มากเลยทีเดียว

ฉันรู้สึกว่าเขากำลังคิดแบบนี้จริง ๆ สังเกตุจากสีหน้าของเขาเวลาเขาทำงาน

มันมีความมุ่งมั่น ตั้งใจ และใส่ใจ ซึ่งฉันคิดว่าหลายคนที่ไปดูคงรู้สึกคล้าย ๆ กัน

และสุดท้าย............เขาก็ทำให้คนรอบข้างเขาเปลี่ยนมุมมองต่อการเป็น{โนคังฉิ}

เขาทำให้คนยอมรับเขาในฐานะ{โนคังฉิ}ได้ในที่สุด

สิ่งที่ฉันได้จากหนังญี่ปุ่นเรื่องนี้คือ สิ่งที่เราไม่เคยคิดจะทำ หรือสิ่งที่เราไม่อยากทำ

อาจเป็นสิ่งที่เราสามารถทำได้ดีที่สุดก็ได้ แต่สิ่งที่เรารักที่จะทำอาจไม่ใช่คำตอบของเรา

แต่เป็นองค์ประกอบหนึ่งในชีวิตของเรา ที่สร้างความมีชีวิตชีวา เป็นสีสันให้กับชีวิตของเราก็ได้

ขออนุญาตนำข้อมูลมาจาก.......................http://www.oknation.net/blog/simplypou/2009/06/29/entry-1

{บางครั้ง}ได้มีโอกาสดูภาพยนต์เรื่องนี้ทาง True Visions แต่ขอให้เขาเจ้าของ Blog ด้านบนบรรยายความรู้สึกที่ีมีต่อ

ภาพยนต์เรื่องนี้แทน เพราะว่า{บางครั้ง}กำลังร้องให้อยู่เพราะได้ดูภาพยนต์เรื่องนี้ {บางครั้ง}ขอตัวไปร้องไห้ต่อน่ะ