สมถภาวนา

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae1"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva1"><script type="text/javascript"><![CDATA[ var oldLoad = window.onload; window.onload = function() { if (typeof(oldLoad) == "function") oldLoad(); if (typeof(aevacopy) == "function") aevacopy(); } // ]]></script><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.se-ed.com/ads/pr/sile/song/03.%20Track%203.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.se-ed.com/ads/pr/sile/song/03.%20Track%203.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.se-ed.com/ads/pr/sile/song/03.%20Track%203.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc1"></td></tr></table>

ถ้าเป็นความสงบจะต้องประกอบด้วยปัญญา ถ้าเป็นการอบรมเจริญสมถภาวนา ขณะ

ใดที่กุศลจิตเกิดขณะนั้นสงบเพราะฉะนั้นการที่จะรู้ได้คือสติสัมปชัญญะเกิดและ

พิจารณา สภาพลักษณะชองจิตว่าในขณะนั้นสงบเพราะอะไรหรือเพียงแต่ตั้งมั่นชั่ว

คราวแล้วก็ไม่ฟุ้งซ่านเท่านั้น แต่ไม่ใช่ลักษณะของกุศลจิตซึ่งสงบ ผู้ที่เจริญสมถ

ภาวนาต้องรู้ลักษณะของนิวรณธรรมซึ่งเป็น อกุศล {มิฉนั้นแล้ววิตก เจต วิจาร เจ }ก็

ไม่ได้กระทำกิจที่จะละนิวรณธรรมเหล่านั้นแต่เพราะฉนั้นสติสัมปชัญญะของผู้อบรม

เจริญสมถภาวนา ต้องเป็นผู้ที่ประกอบด้วยปํญญาจึงจะรู้ขณะจิตที่เป็นอกุศลแล้วจึงรู้

ว่าที่จะสงบเพราะ {วิตก วิจาร เจ.}ระลึกอย่างไร มนสิการอย่างไร มนสิการอย่างไร จิต

จึงสงบไม่ใช่เพียงแต่ให้จิตตั้งมั่นเท่านั้นด้วยความไม่รู้ด้วยการปราศจากปัญญา

เช่นผู้ที่กำลังฟุ้งซ่านแล้วอยากสงบก็เลยท่อง สี่งหนึ่งสี่งใดก็ได้คำไหนก็ได้

(:LOVE:)คำสอนของท่านอาจารย์ สุจินต์ บริหารวนเขตต์ มูลนิธิบ้านธรรมมะ บุคโล ธนบุรี รัก