.ความลับของดอกหญ้า

ความลับของดอกหญ้า

เราผ่านความเจ็บปวดไปได้อย่างไร?
ฉันพกพาคำถามนี้กลับบ้าน หลังจากหลั่งน้ำตาอำลาความวุ่นวายไว้ที่เมืองหลวง
ความกลัดกลุ้มถูกระบายออกไปบ้างแล้ว แต่ความเศร้ายังเป็นเจ้าของหัวใจ

ฉันปกปิดมันด้วยรอยยิ้มและบทสนทนาครื้นเครงระหว่างญาติมิตร
เพิ่งเข้าใจเพลงที่ชื่อว่า อย่าพาน้ำตากลับบ้านก็วันนี้
จะมีอารมณ์ใดชวนร้องไห้
ในขณะที่ความสุขและความอบอุ่นโอบกอดเราอยู่ตลอดเวลา

วาบหนึ่งในสำนึก
อยากจะหนีปัญหาและซ่อนตัวอยู่ที่บ้านแบบนี้อย่างคนขี้ขลาด
แต่นั่นไม่ใช่วิสัยของฉันแน่ๆ

ฉันขวนขวายทำโน่นทำนี่ตลอด มือเท้าเป็นระวิง
เพื่อไม่ให้ใจมันว่าง แล้วจ่อมจมอยู่กับความเศร้า
วันนี้ฉันทำกับข้าวเสร็จตั้งแต่บ่าย ตอนเย็นเลยมีเวลาเข้าสวนกับแม่
เดินเลียบรางรถไฟไปผ่านทุ่งหญ้าคาที่รกสูงเกือบท่วมหัว

เมื่อตอนเด็กๆ
จำได้ว่าตอนนั้น ชอบเก็บดอกหญ้าคามามัดเป็นช่อ
แล้วนำมาตีหัวกันเล่นกับพี่ชายอย่างสนุกสนาน
แต่ตอนนี้กลับไม่มีดอกหญ้าคาสักดอกให้เห็น

ฉันถามแม่ว่า ยังไม่ถึงฤดูกาลของมันเหรอ
แม่หัวเราะ ดอกหญ้ามันไม่มีฤดูกาลหรอก ถึงเวลาออกดอกมันก็ออก
แม่บอกอย่างนั้น อย่างหญ้าคา ไม่ต้องใส่ปุ๋ยบำรุงให้เหนื่อย

แค่จุดไฟเผาครอก ไม่ช้าดอกก็ออกขาวโพลน

ฉันนิ่งไปกับความลับของดอกหญ้าคา
ก่อนจะปล่อยหัวใจให้ลู่ไหวไปตามแรงลม
ก่อนจะก้าวขึ้นรถทัวร์ที่มุ่งหน้าสู่เมืองหลวง

ฉันรู้สึกเบาตัวขึ้นอย่างประหลาด
ทั้งที่สัมภาระของฝากหนักอึ้งเต็มสองบ่า
วันนี้ฉันพร้อมจะตอบคำถามที่ตามกวนใจมาตลอดแล้ว
เราผ่านความเจ็บปวดมาได้อย่างไร?
คำตอบนั้นแฝงอยู่ในความลับของดอกหญ้าคา

*หากไม่รู้จักเจ็บปวด ก็คงไม่ซึ้งถึงความสุขใจ
นึกถึงวรรคหนึ่งของเพลงฤดูที่แตกต่าง หนึ่งในเพลงโปรด
แล้วฉันก็ฮำเพลงนี้ไปตลอดทาง

Posted by ดาวปลาตะเพียน