วิชาทำผง จากคัมภีร์ปถมัง

คัมภีร์ลบผง
แม่แบบของระบบเลขยันต์

การฝึกหัดเขียนยันต์ พัฒนาเป็นคัมภีร์ 5 เล่ม คัมภีร์ปถมัง คัมภีร์อิธะเจ คัมภีร์ตรีนิสิงเห คัมภีร์ มหาราช และคัมภีร์พุทธคุณ แบ่งออกตามสาระสำคัญของขั้นตอนและส่วนประกอบของการหัดเขียนยันต์ต่างๆ เป็นหมวดหมู่ ทำให้ผู้ศึกษาเข้าใจความเป็นมาของส่วนประกอบของระบบยันต์ได้

ผู้ที่ฝึกลบผงจนชำนาญ จึงจะเขียนยันต์ต่างๆ ได้เป็นอย่างดี ผงที่ได้จากเขียนยันต์ตามคัมภีร์ทั้ง 5 เชื่อกันว่า มีอานุภาพศักดิ์สิทธิ์

คัมภีร์ปถมัง เป็นคัมภีร์เก่าแก่ ต้องเรียนก่อน พบในจารึกสมุดไทยสมัยอยุธยาตอนปลาย การเรียนลบผงปถมัง ปรากฏในวรรณคดีเรื่องขุนช้างขุนแผน อาทิ ครานั้นจึงโฉมเจ้าเณรแก้ว แต่เพลแล้วทำผงดินสออยู่ ปถมังตั้งเพียรเรียนต่อครู...

คัมภีร์ปถมังบอกเรื่องราวตั้งแต่ครั้งต้นกัปป์ และการอุบัติของพระพุทธเจ้า การบำเพ็ญบารมี จนถึงสูญนิพพาน ทั้งหมดจะต้องเขียนและลบบนกระดานเรื่อยไปจนจบ

ลบครั้งหนึ่งกินเวลาหลายชั่วโมง ได้ผงเพียงไม่เกินหนึ่งช้อนชาเท่านั้น

คัมภีร์ปถมัง คือที่มาของสัญลักษณ์ต่างๆ ในยันต์ ผู้เขียนและลบ เริ่มต้นจากพินทุ จากนั้นเกิดเป็นส่วนประกอบทั้ง 5 สำเร็จเป็นตัว นะ เรียกกันว่า นะพินทุ หรือนะทรงแผ่นดิน บางแห่งเรียก นะปถมัง หรือนะปัดตลอด

เมื่อลงพินทุได้แล้ว ก็นมัสการ เสก แล้วลบเป็นอักขระ นะโมพุทธายะ จากนะโมพุทธายะ เป็นองค์ภควัม เป็น มะอะอุ เป็นอุณาโลม เป็นองค์อุทัย เป็นมหาไวย มหาเมฆ มหานิล ตามลำดับจนถึง สูญนิพพาน เป็นอันว่าสิ้นสุดตามตำรา

เมื่อลบเสร็จแล้วโบราณจะบดผสมเครื่องยา ชะมด ขอนดอก กฤษณา กะลำพัก สักขี จันทน์ทั้งสอง ฯลฯ ปั้นเป็นแท่งไว้ เมื่อจะใช้ก็ฝนใช้ทีละน้อย

ประโยชน์ของผงปถมัง ไม่ได้มีเพียงเรื่อง ความขลังความศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น อาจารย์เทพย์ สาริกบุตร เขียนไว้ในคัมภีร์พระเวท ตติยบรรพ ว่า

วิชาที่เรียนขั้นแรก ก็คือวิชาทำผง ได้แก่เรียนทำปถมังเสียก่อน ลงยันต์ต่างๆ ไป ลบไป จนชำนาญ ทำกันเป็นแรมเดือนแรมปี ถึงกับนำเอาผงที่ทำนั้นมาสร้างพระเครื่องได้

ทั้งนี้ก็เป็นเพราะเหตุว่า การทำผงนั้น เป็นการหัดทำสมาธิขั้นแรกอย่างเอกอุ กระทำพร้อมกันทั้งองค์สาม คือทางกายใช้มือขีดเขียนตัวอักขระลงไป พร้อมกับทางวาจา บริกรรมท่องบ่นสูตรและคาถา ไปพร้อมกับอาการกิริยาที่เขียน

ทางใจ ต้องสำรวมควบคุมเพ่งเล็งตัวอักษร มิให้เขียนผิดพลาด และคาถาต่างๆ ที่ว่าไป ก็ต้องทำให้พร้อมกับการเขียน นัยว่าเป็นเครื่องล่อใจในการหัดทำสมาธิ เพราะมิใช่จะเขียนอย่างเดียว พอเขียนเสร็จบังเกิดขึ้นแล้วก็ลบเสีย บังเกิดเป็นขึ้นใหม่ต่อไปอีก

เกิดดับอยู่อย่างนี้สลับกันไป จนท้ายที่สุดถึงองค์พระ และลบเข้าสูญนิพพาน เป็นอันจบกัน...ไม่ต้องมาผุดมาเกิดกันอีก

นั้นก็คือ เป็นการแสดงถึงพระกัมมัฏฐาน ท่านเกจิอาจารย์แต่โบราณ ท่านเป็นผู้ฉลาดในทางใช้อุบายขัดเกลากิเลสของศิษย์ และทุกคนก็พยายามขัดเกลากัน จึงผิดกับวิธีอื่น ทั้งนี้ก็เพราะหวังผลในทางอิทธิปาฏิหาริย์ ตามอุปเท่ห์ท่านกล่าวสรรเสริญไว้ว่า เมื่อทำได้สำเร็จถึงขั้นนั้นขั้นนี้ จะทำฤทธิ์ได้โดยสถานต่างๆ

แต่เท่าที่สังเกตมาแล้ว ผู้ใดเรียนสำเร็จและทำได้จริง มักจะหันเข้าทางพระไตรลักษณญาณ... กำหนดใจปลงเห็นเป็นทุกขัง อนิจจัง อนัตตา...ปล่อยวางกันได้หมดทุกคน.