เวลาเหลือน้อย : อ.บูรพา ผดุงไทย
” ความสุขที่แท้จริง (บรมสุข)
ความสุขอย่างไหนเป็นความสุขที่แท้จริงกันแน่?..
ระหว่างความสุขทางโลกที่เกิดจากการได้สนองอำนาจมายากิเลสโลก (เป็นทาส)
กับความสุขทางธรรมที่เกิดจากการหลุดพ้นจากอำนาจมายากิเลสโลก (เป็นอิสระ)
ความยึดมั่นถือมั่นในสมมติบัญญัติโลกว่าเป็นของตน
กับการปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่นนั้นลงได้ “
” วิทยาศาสตร์ ศาสนา และธรรมชาติ
..แท้จริงแล้วล้วนเป็นเรื่องเดียวกัน
แต่ด้วยความเจ้าปัญญาช่างคิดช่างฝันของมนุษย์แท้ๆ
จึงทำให้สิ่งที่เหมือนกัน กลายเป็นสิ่งที่แตกต่างกันได้ “
” มิติแห่งความคิดและความฝัน
การเวียนว่ายตายเกิดนับร้อยนับพันชาติ
อาจเป็นปรากฏการณ์ ที่เกิดขึ้นในความฝันเพียงครั้งเดียวของเราเท่านั้น “
” ผู้ที่หมดอวิชชาแล้วย่อมไม่มาเกิด
มนุษย์ทุกคนที่เกิดขึ้นมาบนโลกสมมติใบนี้
ล้วนเป็นผู้ที่ยังคงมีอวิชชา (ความโง่) อยู่ด้วยกันทั้งสิ้น
จะโง่มาก หรือโง่น้อยเท่านั้น
ที่หมดสิ้นอวิชชา (ความโง่) แล้วไม่มี
ผู้ที่หมดสิ้นอวิชชา..หมดความหลงผิด หมดความโง่แล้ว
ย่ิอมไม่ต้องมาเวียนว่ายตายเกิดบนโลกสมมติใบนี้
พวกเราทั้งหลายจึงเป็นเพื่อนร่วมทางด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น
ไม่มีใครดีำว่าใคร ไม่มีใครเก่งกว่าใคร
เราต่างตกที่นั่งเดียวกันทุกคน
คือ ผู้แสวงหาหนทางกลับบ้านด้วยกันทั้งนั้น “