ไซอิ๋ว (ฉบับเดินทางสู่พุทธภาวะ) : ภิกษุต้อง “ไม่มีใจ”

ภิกษุต้อง “ไม่มีใจ”

พระถังซัมจั๋งและสานุศิษย์เดินทางเรื่อยมาจนถึงเขตแดนเมืองปี๊เบียก๊ก (เมืองภิกษุ) แต่ขณะนั้นชาวเมืองได้เปลี่ยนชื่อเป็นเมืองเซี้ยวจื๊อก๊ก เพราะเหตุที่พระราชาได้สนมเอก ธิดาของปีศาจแปลงร่างมา เป็นเต้าหยินเชียงก๊ก (มิจฉาอาชีโว) พระราชาทรงหลงใหลในเมถุนด้วยนางสนมเอก บำเรอจนซูบผอมเกิดโรคร้ายขึ้น

เฒ่าเชียงก๊กจึงบอกยาที่ต้องใช้น้ำกระสายที่ทำจากตับเด็ก ๑,๑๑๑ ตับ ทั้งนี้ปีศาจจะกินตับเด็ก ประชาชนต้องถูกบังคับให้นำบุตรธิดามาใส่กรงห่าน ตั้งไว้หน้าบ้านเพื่อรอเวลาฆ่าเอาตับ

ฝ่ายพระถังซัมจั๋งทราบความทุกข์ยากของชาวเมืองแล้วเวทนาสงสารเด็กยิ่งนัก จึงขอร้องให้เห้งเจียช่วยเหลือ เห้งเจียจึงบันดาลให้มีลมพัด มาหอบกรงห่านที่บรรจุเด็กเหล่านั้นไปซ่อนไว้ในป่า แล้วพระถังซัมจั๋งพร้อมทั้งสานุศิษย์ เข้าเฝ้าพระราชาเพื่อขอประทับตราหนังสือผ่านเมือง

ในขณะนั้นเฒ่าเชียงก๊กปีศาจเห็นพระถังซัมจั๋งเป็นพระภิกษุในพุทธศาสนาก็กล่าวคำสบประมาทคำสอนของพระพุทธเจ้าต่างๆนานา แล้วแสร้งเท็จทูลพระราชาว่า หากใช้หัวใจดำของพระถังซัมจั๋งเป็นน้ำกระสายยาแทนตับเด็กแล้วอายุจะยืนนับหมื่นปี พระราชาทรงยินดียิ่งนักที่จะได้อายุขนาดนั้น จึงกล่าวขอหัวใจจาก พระถังซัมจั๋ง

ฝ่ายเห้งเจีย เห็นมิเป็นการจึงร่ายมนต์จำแลงตนเองเป็นพระถังซัมจั๋ง แล้วกำบังร่างพระถังซัมจั๋งให้เป็นเห้งเจีย พระถังซัมจั๋งเก๊แสดงความยินดี ที่จะสละหัวใจดำให้แก่พระราชา พระถังซัมจั๋งจำแลงใช้มือฉีกหน้าอกแหวกให้ทุกคนในที่นั้นดู แต่หามีหัวใจที่ปีศาจต้องการทำกระสายยาไม่ เพราะว่า เห้งเจียนั้นไม่มีใจ

เมื่อเห้งเจียแหวกอกให้ดูแล้ว กลับกลายจากร่างพระถังซัมจั๋งมาสู่ร่างเห้งเจีย แล้วชักตะบองวิเศษออกไล่ฆ่าปีศาจเชียงก๊ก ปีศาจเชียงก๊กรุดหนี ไปซ่อนตัวที่ถ้ำเชงฮั้วต๋องที่มีห้วยน้ำใสสะอาด มีดงสน (ความสุขที่เป็นกิเลส)

เห้งเจียกับโป้ยก่ายเหาะตามปีศาจมาหมายจะฆ่าเสียให้ตาย เห้งเจียค้นพบประตูกลแล้วประตูถ้ำก็เปิด เห้งเจียมองเห็นเฒ่าเชียงก๊กกำลังนั่งกอดธิดาสาวอยู่ จึงเข้าสู้รบกันโกลาหล ในขณะนั้นโป้ยก่ายเอาคราดเก้าซี่สับต้นสนใหญ่ที่เหลือมีโลหิตคนไหลออกมา โป้ยก่ายพูดขึ้นว่า “ต้นสนนั้นนานปีเข้า มักกลายเป็นปีศาจ”

ฝ่ายเห้งเจียสู้รบกับเชียงก๊ก ครั้นพอได้โอกาสใช้ตะบองทุบธิดาสาว ของปีศาจเสียแหลกเหลว ร่างกลับกลายเป็นเสือปลาขาว(มิจฉาอาชีโว)

ในขณะจวนเจียนที่เห้งเจียจะฆ่าปีศาจเฒ่าเชียงก๊กนั่นเอง เทพเจ้าประจำดาวน่ำก๊กลิ๊วแชได้เหาะมาทันร้องขอชีวิตไว้ เพราะว่าปีศาจกวางขาว (สัมมาอาชีโว) พาหนะของตน เห้งเจียไว้ชีวิตกวางขาว แล้วชวนโป้ยก่ายเหาะกลับเมืองปี๊เปียก๊ก แล้วนำเด็กที่ซ่อนไว้ในป่ามาคืนบิดามารดา พระราชาก็หายประชวร ชาวเมืองต่างสักการะแด่คณะไปไซทียิ่งนัก ศิษย์และอาจารย์ถวายบังคมลาพระราชาออกเดินทางมุ่งหน้าไปไซทีต่อไป

(เมืองปี๊เบียก๊ก = เมืองภิกษุเปรียบเสมือนอารามที่มีผู้บวชพระอาศัยอยู่ แต่การเป็นพระนั้นเพียงเพื่อเป็นการยังชีพ ถือเป็นมิจฉาอาชีโว อาชีพผิด อาชีพชั่ว สักแต่เพียงมีจีวรคลุมกายเพื่อแสวงหาประโยชน์ หาความสุขจากกิเลส ตบตาคนทั่วไป โดยเฉพาะการหลอกลวงเด็กเล็กให้หลงเชื่อว่าเป็นภิกษุ

“ต้นสนนั้นนานปีเข้า มักกลายเป็นปีศาจ” เปรียบดังผู้บวชที่บวชนานเข้ากลายสภาพ เพื่อการยังชีพ ลืมเลือนตนเองว่าเป็นผู้บวชเรียน เผยแผ่ธรรมคำสอนของพระศาสดา

"ภิกษุไม่มีใจ" หมายถึง ภิกษุผู้มีปัญญาที่แท้จริง ย่อมไม่มีใจที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ)

จาก http://www.khuncharn.com/skills?start=28

อีกอัน ไซอิ๋ว ฉบับ อาจารย์ เขมานันทะ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=maekai&month=10-07-2008&group=15&gblog=1

ลิ้ง สำรอง http://www.tairomdham.net/index.php/topic,11947.0.html