อุทาหรณ์เรื่องกรรม

เรื่องของเวรกรรม

โรคกรรม

มีโอกาาสไปเยี่ยม
หมอน้องชาย...
หมอน้องชาย เล่าเรื่องแปลกของคนไข้รายหนึ่งให้ฟัง
ซึ่งน่าจะเป็นอุทาหรณ์ให้ผู้คน ละบาปได้ดี จึงขอเล่าสู่กันฟังต่อ…….
การสนทนาตอนหนึ่งหมอน้องชาย เล่าให้ฟังว่า
ตั้งแต่เป็นหมอมาไม่เคยเห็นผู้ ป่วยรายใด ต้องผ่าตัดทุลักทุเลซ้ำซากอย่างนี้เลย
สามปีต้องผ่าตัดห้าครั้งและ หนักหนายิ่งขึ้นทุกครั้ง
ผู้ป่วยรายนี้ชื่อบุญมา ครั้งแรกที่เข้าโรงพยาบาล ก็เพื่อมาทำแผลที่ที่ถูกตะพาบน้ำกัด
ที่นิ้วก้อย
หมอให้ทายา และกินยาแก้ปวดแก้อักเสบ แล้วให้กลับบ้านได้
ดูแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอีก
ครึ่งเดือนต่อมา บุญมากลับมาใหม่ แผลเก่าอักเสบรุนแรงบวมใหญ่
หมอตรวจพบว่าเชื้อโรคกินเข้า กระดูก
จะต้องตัดนิ้วเพื่อไม่ให้เน่าลุกลาม
ซึ่งนิ้วเท้านั้นอาจทำให้ถึง แก่ชีวิตได้

หลังจากนั้นครึ่งปีต่อมา บุญมาไปเที่ยวชายทะเล เขาถูกตะพาบน้ำกัดที่นิ้วเท้าอีก
อะไรจะเจาะจงได้ถึงอย่างนั้น นิ้วเท้าของบุญมาที่ถูกตะพาบน้ำกัดครั้งที่สองอักเสบบวมใหญ่
ภายในเวลาสองวัน
เมื่อมา ฉายเอกซ์เรย์ที่โรงพยาบาล ก็ได้พบอีกว่า
เชื้อโรคกินเข้าไปถึงกระดูกหมด จึงต้องตัดนิ้วเท้าของเขาไปอีกหนึ่งนิ้ว
เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งปี บุญมากลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง
ครั้งนี้ แผลเก่าทั้งสองแห่ง เกิดอักเสบบวมใหญ่ขึ้นพร้อมกัน
พอเอกซเรย์ก็พบว่า แย่แล้ว!
เชื้อโรคแพร่เข้าไปกินกระดูก อย่างรุนแรง
เชื้อโรคนั้นกำลังกลายเป็น มะเร็ง
จะต้องผ่าตัดฝ่ามือ ฝ่าเท้าออกให้หมด ก่อนที่จะลุกลามขึ้นไปอีก
บุญมาต้อง นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ถึงยี่สิบกว่าวัน ด้วยสภาพของผู้ป่วยด้วน
วันหนึ่งลูกชายของญาติ อุปสมบท บุญมาจึงไปช่วยงานบวชลูกชายเพื่อน
คืนนั้นผู้ร่วมงานบวชนอนค้างที่วัดกันสี่ห้าสิบคน
เคราะห์หามยามร้าย ของบุญมา ยังไม่จบสิ้น หนูตัวหนึ่งเจาะจงมา
กัดตรงขาด้วนของบุญมาคนเดียว กัดแล้วก็หนีไป
บุญมาสะดุ้งตื่นด้วยความเจ็บปวด คนที่นอนอยู่ด้วยกัน ตกใจกับเสียงร้อง พากันตื่นหมด
แผลที่หนูกัด ไม่กว้างไม่ลึกนัก มีเลือดซึมออกมา แต่ทุกคนพากันตกใจที่อยู่ดีๆ
ทำไมจึงมีหนูมากัดคนนอนหลับ เพราะหนูจะกัดกินก็เฉพาะศพเท่านั้น
ไม่กัดกินคนเป็นๆ บุญมาขวัญเสีย ถูกเคราะห์กรรมซ้ำเติมจนคิดว่าตนคงจะต้องตายในไม่ช้า
มันทารุณจิตใจมาก ไม่นานต่อมา เกิดอาการเจ็บคันบริเวณแผลเก่าที่มือที่เท้าอีก
บุญมารีบมาหาหมอที่โรงพยาบาล โดยเร็ว
ผลการฉายเอกซเรย์ปรากฏว่าเชื้อ มะเร็งกินลึกเข้าไปมาก
หมอจำเป็นต้องจัดการตัดแขนขา ทั้งท่อนของบุญมาทิ้งไป
หมอน้องชายซึ่งเป็นเจ้าของคนไข้ แปลกใจในชะตากรรมของบุญมานัก
จึงสอบถามประวัติอย่างละเอียดอีกครั้ง และได้ความว่า

บุญมา ชายอายุยี่สิบสามปี
อาชีพเกษตรกรรมและรับจ้างก่อสร้าง
ชอบดื่มเหล้าเป็นประจำ ชอบแกล้มเหล้าด้วยปลาน้ำจืด
โดยเฉพาะชอบ กินเต่ากินตะพาบ
บุญมาเคยได้ยินมาว่าใครกินตะพาบ น้ำได้สิบถึงยี่สิบตัวแล้ว
ตลอดชีวิตจะไม่เป็นโรคไขข้ออักเสบ อีกทั้งยังช่วยบำรุงไต
บุญมา จึงเพียรหาตะพาบน้ำมาผัดเผ็ดแกล้มเหล้าขาว
บุญมากินตะพาบน้ำมาแล้วเกือบ ยี่สิบปี
นับไม่ได้แล้วว่า กินเข้าไปได้กี่ตัว
วันหนึ่งบุญมาซื้อตะพาบน้ำตัว ใหญ่จากตลาดมา
ตะพาบน้ำตัวนี้น้ำหนักตั้ง สิบกว่ากิโลกรัม เขาดีใจมาก
ตัวใหญ่ขนาดนี้ฆ่ากินทีเดียว จะกินไม่หมด จึงต้องค่อยๆกิน
ที่บ้านไม่มีตู้เย็นให้แช่เก็บได้ จึงต้อง กินผ่อนทีละน้อย
ตะพาบน้ำเป็นสัตว์อายุยืน อดทน ไม่ตายง่ายๆ
ไม่ว่าจะถูกกักขัง อยู่ในสภาพใดก็อดทนมีชีวิตอยู่ได้เป็นปี
บุญมา เห็นแก่กินไม่นึกถึง ว่าตะพาบจะต้องทนทุกข์ทรมานนานเพียงไร
ต้องเจ็บปวดแสนสาหัสครั้งแล้ว ครั้งเล่า
เขาตัดเฉือนเนื้อตะพาบส่วน ต่างๆ
ตามความพอใจมาปรุงอาหารทีละชิ้นๆ
บาดแผลรอบตัวตะพาบเขาทาด้วยปูน แดงที่กินกับหมากเพื่อไม่ให้เนื้อตัวตะพาบเน่า
ตะพาบตัวนั้นต้องทนทุกข์ ทรมานอยู่นานกว่าครึ่งเดือน
จากนั้นบุญมาจึงประหารเอามากิน เป็นมื้อสุดท้าย
บุญมา พอใจกับวิธีที่จะได้กินเนื้อตะพาบสดๆ ทุกวัน อย่างนี้เรื่อยมา

ผลสรุปประวัติผู้ป่วยที่โรงพยาบาลบันทึกไว้ในตอนท้าย
มีอยู่ประโยคหนึ่งว่า…..
เป็นประวัติที่แสดงให้เห็นกรรมตามสนองอย่างไม่น่าเชื่อ ที่ไม่มีข้อสรุปชัดเจน
ในทางวิทยาศาสตร์การแพทย์ปัจจุบัน
ปล.คุณควรตระหนักถึงการกระทำ ที่คุณได้ทำอยู่ในทุกวันนี้
ถึงผลดีและผลร้ายที่คุณได้ กระทำลงไป
มันจะส่งผลกลับมาหาคุณเอง ที่เรียกกันว่า ' กรรมตามสนอง ' นั้นเอง

ขอขอบคุณหนังสือธรรมะทุกเล่ม ที่ให้ความรู้แก่ผู้คนทั้งหลายเรื่องดีๆ
และเนื่องด้วยเทศการณ์กินเจ ที่กำลังจะเข้ามาถึง

รวมกันละเว้นชีวิต ด้วยการให้ชีวิต