ปฐมกาล

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae1"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva1"><script type="text/javascript"><![CDATA[ var oldLoad = window.onload; window.onload = function() { if (typeof(oldLoad) == "function") oldLoad(); if (typeof(aevacopy) == "function") aevacopy(); } // ]]></script><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.fungdham.com/download/song/sec2/2buddhapower/04.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.fungdham.com/download/song/sec2/2buddhapower/04.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.fungdham.com/download/song/sec2/2buddhapower/04.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc1"></td></tr></table>

คำว่า ปฐมโพธิกาล หมายถึง ช่วงเวลาที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสรู้ใหม่ ๆ หรือเมื่อแรกที่ได้ทรงตรัสรู้เป็นความจริงที่ว่าพระพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ เมื่อได้ทรงตรัสรู้แล้ว ก็จะทรงเปล่งพระอุทาน คำที่ทรงเปล่งออกด้วยพระโสมนัสสญาณ ว่าเราแสวงหานายช่างผู้ทำ
เรือนเมื่อไม่ประสบจึงได้ท่องเที่ยวไปสู่สังสาระมีชาติเป็นเอนก เป็นต้น พระพุทธเจ้าพระองค์นี้ พระสมณโคดม ก็เช่นเดียวกันในวันที่ทรงตรัสรู้วันขึ้น ๑๕ ค่ำเดือน๖พระองค์เสด็จเข้าไปยังโคนต้นพระศรีมหาโพธิ์ทรงกำจัดกองกำลังแห่ง มารและทรงบรรลุสัมโพธิญาณ ณ.ที่นั้นในเวลาใกล้รุ่งของวันวิสาขบูชาเมื่อ พระองค์ได้ทรงตรัสรู้แล้วก็ได้ทรงเปล่งพระอุทานดังกล่าวในสมัยต่อมาพระอานนท์ทูลถามพระองค์จึงได้ทรงแสดงพระธรรมเทศ
นานี้ดังปรากฏในพระสูตรนั่นแลใจความของพระคาถาที่เป็นพระอุทานของพระพุทธเจ้าสรุปได้ว่า พระโพธิสัตว์ ทรงบำเพ็ญบารมีตลอดระยะเวลา ๔ อสงไขยแสนกัปป์เพื่อจะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าเป็นผู้ทรงห่างไกลจากกิเลส ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เองแต่เมื่อยังไม่ได้ปัญญาที่
จะสามารถดับตัณหาซึ่งเป็นกิเลสที่สร้างภพชาติได้ ก็ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดนับชาติไม่ถ้วนยังเต็มไปด้วยกองแห่งทุกข์นานัปประการแต่เมื่อพระองค์ได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า ดับตัณหาซึ่งเป็นตัวสร้างภพชาติ พร้อมทั้งอวิชชา และกิเลสทั้งหลายในฐานะเดียวกันได้ทั้งหมดแล้ว กิเลสเหล่านี้ไม่สามารถเกิดขึ้นอีกไม่สามารถสร้างภพ ชาติให้กับพระองค์ได้อีกต่อไป ชาตินี้เป็น ชาติสุดท้ายสำหรับพระองค์ ภพใหม่ไม่มีอีกต่อไป
วันวิสาขบูขาผ่านไปอีกแล้วเวลาผ่านไปไม่เคยรอใครเราที่เกิดมาก็เหมือนนักโทษประหารที่ถูกตัดสินโทษแล้วว่าจะต้องตายเพียงแต่วันไหนเท่านั้นก็
ไม่มีใครรู้เมื่อระลึกถึงวันวิสาขบูชาด้วยความแยบคายย่อมเห็นถึงสัจจธรรม ว่าทุกคนเมื่อมีกิเลสก็ต้องเกิดแต่บุคคลบางคนย่อมรู้ว่าความเกิดเป็นทุกข์ เพราะนำมาซึ่ง แก่ เจ็บ ตาย บุคคลนั้นจึงอบรมปัญญา พระปัญญาคุณ บรรลุธรรมดับกิเลสหมดไม่มีเหลือพระบริสุทธิคุณและที่สำคัญเพื่อจะช่วยเหลือสัตว์โลกให้บรรลุตามพระมหากรุณาคุณและแม้กระนั้นบุคคลผู้เลิศอย่างนั้นก็ต้อง ปรินิพพานเช่นกันแต่เป็นการพ้นทุกข์ คือไม่เกิดอย่างแท้จริงเมื่อเห็น
ดังนี้ย่อมน้อมระลึกถึงพระคุณของ พระพุทธเจ้าและความเป็นธรรมดาของโลกที่จะต้องมีความตายเป็นธรรมดาและเดี๋ยวนี้ทุกท่านกำลังคิดหรือกำลังทำอะไรอยู่ในชีวิตที่เกิดมา ? อบรมเจริญกุศลทุกประการมีเมตตา เป็นต้น และอบรมความเข้าใจเรื่องสติปัฏฐาน เรื่องสภาพธัมมะ ที่มีในขณะนี้มิเช่นนั้นวันวิสาขบูชา ก็ผ่านไป - ผ่านไป แล้วก็ต้องตายไปพร้อม ๆ กับความไม่รู้