แสงจันทร์คงมีพลังบางอย่างที่ทำปฏิกิริยากับหัวใจ
เหมือนแรงดึงดูดที่ทำให้เกิดน้ำขึ้นน้ำลง
เพราะในวันพระจันทร์เต็มดวง เรามักรู้สึกเปล่าเปลี่ยวเดียวดายเป็นพิเศษ
พระจันทร์คืนนี้ทำให้ฉันหยิบหนังสือของโก้วเล้งขึ้นมาอ่าน
"เดียวดายใต้เงาจันทร์"หนังสือแห่งความหลัง ที่เราไม่กล้าอ่านมาเนิ่นนานแล้ว
"บาดแผลบนร่างกายของคน อาจจะมีนับร้อยนับพันแห่ง
รอยแผลในหัวใจกลับมีอยู่เพียงรอยเดียว
ไม่มีใครที่จะเอาดาบฟันไปที่รอยบาดแผลเดิม
แต่ว่ารอยแผลในหัวใจกลับไม่เป็นเช่นนั้น
ทุกครั้งล้วนสามารถฟันลงที่ตำแหน่งเดิมๆ
เพราะที่ตรงนั้นก็คือส่วนที่เปราะบางที่สุด
ถูกทำร้ายได้ง่ายที่สุด
แม้บาดแผลนั้นจะหายสนิท แต่เพียงหวนคิดกลับไป
มันก็ปรากฎอาการเจ็บล฿กๆ ขึ้นใหม่ในทันที
แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอนคืนนี้
ทำให้ฉันหวนคิดถึงเรื่องที่ไม่ควรคิด
นึกถึงใครบางคน...ที่ควรจะลืม
รัศมีแสงจันทราสาดส่องตรง...
รอยแผล..รอยเดิมที่หายมานานแค่ไหน
ก็ไม่อาจลบเลือนได้เลย....ด้วยมันคือ "แ ผ ล ใ น ใ จ "
หนังสือ "เดียวดายใต้เงาจันทร์" ของโก้วเล้ง