แล้วลมหวนซึ่งนั่งร่วมชุมนุนอยู่ด้วยก็เห่าอย่างไม่มีเหตุผลเก่าจนทุกคนรำคาญ ก้องสั่งให้หยุด แต่ลมหวนก็ไม่ยอมหยุด พ่อเห็นว่าเป็นการรบกวนการประชุมมากจึงขอตัวลากลับก่อน ก้องเดินตามหลังพ่อออกมาโดยมีเจ้าลมหวนวิ่งตามอ้อมหน้าอ้อมหลัง ก้องหมดความสงสัยว่าลมหวนเห่าขึ้นกลางที่ประชุมทำไม ลมหวนคงเห็นชาวบ้านบางคนคิดไม่ดีกับเจ้านายตัวเองก้องก็รู้สึกว่าตนเองเป็นต้นเหตุของเรื่องร้ายในหมู่บ้าน ก้องรู้สึกว่าตนเองเป็นเด็กไม่ดี ซ้ำร้ายยังทำให้ชาวบ้านมองพ่อเป็นคนไม่ดีไปด้วย
แม่ไม่สบายใจมากเมื่อรู้เรื่อง คืนนั้นพ่อกับแม่คุยกันจนหลับไป ก้องนอนอยู่อีกมุ้งหนึ่งใต้หิ้งใบโพธิ์ เที่ยงคืนตรงก้องต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีอะไร
เย็น ๆ หนักๆ มาอยู่ในมือ ใบโพธิ์ทองคำนั่นเอง ลมหวนยืนมองอยู่ข้างๆ แปลกที่ไม่เห่า เอาแต่กระดิกหางไปมา แล้วมุดออกจากมุ้งไปยืนที่ประตูใช้เท้าเขี่ยเบาๆ ก้องคลานตามออกมา มองลมหวนอย่างสงสัย ลมหวนเดินไปคาบย่ามประจำตัวก้องมาส่งให้ ปกติก้องจะสั่งให้ลมหวนไปคาบมาเมื่อต้อง
การจะขึ้นเขาไปหาของป่า ก้องคิดว่าลมหวนคงอยากให้ก้องขึ้นเขาพร้อมกับนำใบโพธิ์ทองคำไปด้วย ก้องมองหน้าลมหวนเหมือนจะถามให้แน่ใจ อาการลุกลี้ลุกลนที่จะออกไปข้างนอกของลมหวนคือคำตอบ ก้องจัดแจงเอาใบโพธิ์ใส่ยาม ไม่ลืมที่จะหยิบเทียบไขกับไม้ขี้ดไฟติดตัวไปด้วย ก้องกระซิบบอกลมหวนว่าเราจะขึ้นเขาไปคืนใบโพธิ์กัน ลมหวนเห่าเบา ๆ ก้องรีบเอามือผิดปาก เพราะกลัวแม่จะตื่น ก่อนออกจากบ้านก้องใช้เศษ
ถ่านคบไฟเขียนข้อความบางอย่างที่ประตู->....................................มีต่อตอน 3.............................