กาลครั้งหนึ่งในสวนเล็กๆ
มีอาณาจักรโมกซ่อนตัวอยู่ริมรั้ว
ใบสีเขียวเป็นเหล่าทหารและพลเมือง
ดอกโมกสีขาวพราวเต็มต้น
เป็นหญิงสาวชาวเมืองโมก ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆฝากไปกับสายลมผู้มาเยือน
ในบรรดาดอกโมกทั้งหมด มีอยู่ดอกหนึ่งที่สวยที่สุด
มีกลิ่นหอมกว่าดอกโมกทุกดอก เธอคือ "เจ้าหญิงดอกโมก" เธอถูกห้อมล้อม
ด้วยใบโมกสีเขียวแข็งแรงห้าใบ ซึ่งเป็นองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิง
กิ่งของเจ้าหญิงดอกโมกอยู่ใกล้กับบ่อน้ำเล็กๆ
ก่อด้วยอิฐ มีน้ำพุอยู่ตรงกลาง
ขอบบ่อด้านที่ติดกับอาณาจักรโมกตั้งตุ๊กตาดินปั้นหน้าตายิ้มแย้ม
เขาคือ "เจ้าชายดินปั้น"
ผู้ครอบครองอาณาจักรริมบ่อแห่งนี้ เจ้าชายดินปั้นอยู่ในอาณาจักรนี้มาแสนนาน
ถึงใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มรื่นเริง
แต่ในใจกลับเงียบเหงาเดียวดาย
เจ้าหญิงดอกโมกลืมตาขึ้นมาครั้งแรกก็สบตากับเจ้าชายดินปั้น
ทั้งคู่ตกหลุมรักซึ่งกันและกันทันที
เจ้าชายดินปั้นบอกกับเจ้าหญิงดอกโมกว่า
"ฉันรอคอยเธอมาตลอด...มีดอกโมกเกิดใหม่ทุกวัน
แต่ฉันรู้ว่าเธอคือดอกไม้ที่ฉันรอคอย ถึงดอกโมกจะดูคล้ายๆกันแต่เธอกลับ
แตกต่างออกไป กลิ่นหอมของเธอทำให้ฉันมีความสุข"
และเฝ้ารอวันที่เธอจะเบ่งบาน"
เจ้าหญิงดอกโมกมีกลิ่นหอมที่สุดในบรรดาดอกโมกทั้งหมด
นั่นเพราะเธอมีความรัก
กลิ่นหอมที่เธอฝากสายลมไปทักทาย ทำให้เจ้าชายที่โดดเดี่ยวมีความสุข
ใบหน้าอ้วนกลมที่ยิ้มแย้มดูเหมือนแย้มยิ้มยิ่งขึ้น
เมื่อสายลมพัดกลิ่นหอมของเจ้าหญิงโชยมา
ทุกๆเช้าเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา ทั้งคู่จะมองเห็นกันและกันก่อนสิ่งอื่นใด
นั่นเป็นสิ่งที่มีความหมายสำหรับเจ้าหญิงดอกโมกและเจ้าชายดินปั้น
เวลาผ่านไปใบโมกในอาณาจักรเริ่มร่วงหล่น เจ้าหญิงรู้สึกเศร้า
"ฉันไม่อยากจากเธอไปเลย แต่เวลาของฉันใกล้จะมาถึงแล้ว
ดอกไม้มีเวลาไม่นานนักในโลกใบนี้
แต่เวลาของฉันแสนมีค่าเมื่อฉันพบเธอ"
รอยยิ้มบนใบหน้าของเจ้าชายดินปั้นดูแข็งกระด้าง
ไม่มีชีวิตชีวาอีกต่อไป
เขาเฝ้าอ้อนวอนเจ้าหญิงดอกโมกทุกวัน
"อยู่ต่ออีกวันหนึ่งเถอะ แค่นาทีเดียวที่มีเธอมีค่ากว่าทั้งชีวิตที่ฉันอยู่มา"
เจ้าหญิงดอกโมกพยายามอยู่ต่อเพื่อเจ้าชายดินปั้น
กลีบดอกอันบอบบางของเธอเริ่มเหี่ยวเฉา ใบโมกและดอกโมกในอาณาจักร
เริ่มร่วงหล่นไปทีละดอก...ทีละใบ
จนกระทั่งเหลือเพียงเจ้าหญิงดอกโมกที่บัดนี้กลายเป็นดอกไม้สีนำตาลน่าเกลียด
และใบไม้องครักษ์สีเหลืองจัดทั้งห้าผู้ภักดี
"อย่ามองฉันอีกเลย ตอนนี้ฉันน่าเกลียดเหลือเกิน
กลิ่นหอมที่เคยทำให้เธอมีความสุขก็ไม่เหลืออีกแล้ว"
"สำหรับฉันเธอสวยเสมออยู่ต่อเถอะนะ...อย่าจากฉันไปเลย"
ใบไม้องครักษ์ของเจ้าหญิงเริ่มร่วงหล่นไปทีละใบ จนเหลือใบสุดท้าย
"เจ้าหญิง...เราไม่อาจฝืนธรรมชาติหรอก ถ้าเราไม่จากไป ใบและดอกโมก
รุ่นใหม่ก็ไม่อาจเกิดขึ้นได้ อาณาจักรของพระองค์ก็จะสูญสลายไป
นั่นคงไม่ทำให้เจ้าหญิงมีความสุข"
"ฉันอาจไม่มีความสุข"
เจ้าหญิงพึมพำกับตัวเองเธอเหลือบดูเจ้าชายดินปั้น
"แต่ทำให้เขามีความสุข"
คืนนั้นองครักษ์ใบสุดท้ายปลิดปลิวไปกับสายลม
เจ้าหญิงดอกโมกเฝ้ามององครักษ์จากไป...อย่างอาลัย
เธอกระซิบขอสัญญาจากสายลม
วันรุ่งขึ้นเจ้าชายตื่นขึ้นมาเขาดีใจที่เห็นเจ้าหญิงดอกโมกยังคงอยู่
เขาอยากให้เธออยู่กับเขาตลอดไป
"อยู่กับฉันเถอะนะ...อย่าจากฉันไปเลย"
เขาขอร้องเธอเหมือนเช่นทุกวัน
"ความรักของฉันจะยังคงอยู่กับเธอเสมอแม้เมื่อฉันจากไป"
เจ้าหญิงยิ้มเศร้าๆ
ทันใดนั้นสายลมพัดมาพาเอาเจ้าหญิงดอกโมกลอยไป
น้ำพุกลางบ่อกระเซ็นมาถูกหางตาเจ้าชาย
คล้ายน้ำตาของเขาที่กระจายไปกับสายลม
หยดน้ำเล็กๆหยดหนึ่ง
หยดลงไปสัมผัสกับดอกโมกสีน้ำตาลในมือเจ้าชาย
สายลมทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้าหญิงแล้ว
นิทานในสวน แต่งในวันที่ดอกโมกบาน
![[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้](http://www.sookjai.com/external/Black-Ribbon.png)
