明白教日佛法教 बुद्ध के उपदेश

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae1"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva1"><script type="text/javascript"><![CDATA[ var oldLoad = window.onload; window.onload = function() { if (typeof(oldLoad) == "function") oldLoad(); if (typeof(aevacopy) == "function") aevacopy(); } // ]]></script><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/21.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/21.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.fungdham.com/download/song/allhits/21.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc1"></td></tr></table>

ต้องสำรองข้อมูลไว้บ้างถ้าเกิดวันไหน น้า McK ยุบ - ยกเลิกเว็ป สุขใจ จะได้มีข้อมูลหลงเหลืออยู่้เลยสร้าง Blog

ทุกสิ่งในโลกใบนี้ล้วนไม่แน่นอน - ไม่จีรังยั่งยืน

My Forums.......http://forums.212cafe.com/boxser/board-1/topic-227.html

My Blog...................http://happyhome-sunset.blogspot.com/

My Blog...................http://happyhome-sunset.blogspot.com/2010/10/blog-post.html

{อารมณ์} คือ สิ่งที่จิตกำลังรู้

นามธรรมรู้อารมณ์

คิดนึกเรื่องต่าง ๆ

เมื่อคิดถูกจึงจะเป็นกุศล

มีความสุขไม่ได้ถ้ายังคิดไม่ดีอยู่

อารมณ์ที่เป็นความนึกคิดของเราเอง

ทำให้เราเป็นทุกข์

ความไม่รู้สภาพธรรมทำให้เป็นทุกข์

ข้อความบางตอนจากการบรรยายธรรมโดยท่านอาจารย์ สุจินต์ บริหารวนเขตต์

ท่านอาจารย์.....เพราะฉะนั้น สำหรับผู้ที่แม้ว่าจะได้ฟังเรื่องของการเจริญสติปัฎฐานที่

จะใช้คำ ก็ควรจะใช้ให้ถูกต้องเพื่อที่จะแสดงให้เห้นว่า ความเข้าใจเรื่องการเจริญสติ-

ปัฏฐานนี้ไม่คลาดเคลื่อน เช่นไม่สมควรใช้คำว่าใช้{สติ}ซึ่งบางคนอาจจะได้ยิน

บ่อย ๆ และบางท่านก็บอกว่า เป็นคำพูดที่ติดปากเท่านั้นเอง แต่ความจริงแล้วการที่จะ

ใช้คำพูดใด ๆ ก็ตาม ย่อมแสดงถึงความเข้าใจว่า ยังมีข้อที่คลาดเคลื่อนหรือเปล่า

เพราะว่าไม่มีใครที่จะใช้{สติ}ได้เพียงแต่ว่าสามารถที่จะเกิดสติระลึกรู้ลักษณะของ

สภาพธรรมขณะใดขณะนั้นก็เป็นขณะที่มี{สติ}ส่วนขณะใดที่สติไม่เกิดไม่ได้ระลึก

ลักษณะของสภาพธรรม ขณะนั้นก็หลงลืม{สติ} แม้ว่าเป็นผู้ที่ได้ยินได้ฟังเรื่องของการ

เจริญสติปัฏฐานมามาก และกำลังเป็นผู้ที่เรี่มอบรมเจริญ{สติปัฏฐาน}ก็ตาม แต่การ

ที่จะได้ฟังเรื่่องของการเจริญ{สติปัฏฐาน}บ่อยขึ้นก็เป็นทางที่จะทำให้เข้าใจลักษณะ

ของสภาพธรรมพร้อมกับขณะที่{สติระลึก}ได้ละเอียดขึ้นเช่นถ้าสังเกตจะรู้ได้ว่า

ในขณะที่สติเกิดขณะที่{สติปัฏฐาน}เกิดขณะนั้นเป็นขณะทีเรี่มรู้ว่าขณะที่

คิดนึกเป็นเรื่องราวต่าง ๆ ทั้งวันนั้นไม่ใช่ขณะที่มีสภาพปรมัตถธรรมเป็นอารมณ์

นี่ค่ะเป็นสี่งที่จะต้องพูดถึงบ่อย ๆ เพราะว่าทุกคนคิดมากทีเดียวทุกวัน แต่ว่าใน

ขณะใดก็ตามที่กำลังคิดเป็นเรื่องเป็นราวต่าง ๆ ขณะนั้นไม่ใช่มีลักษณะของปรมัตถธรรม

เป็น{อารมณ์}เพราะฉะนั้นวันหนึ่ง ๆ ก็จะตรวจสอบรู้จักตนเองตามความเป็นจริงได้ว่ามีการ

รู้ลักษณะของปรมัตถธรรม มากน้อยแค่ไหนเพราะว่าขณะที่กำลังคิดขณะนั้นไม่มี

{ปรมัตถอารมณ์}แล้ววันหนึ่ง ๆ ก็คิดมากแม้ในขณะนี้เองก็เป็นการที่จะพิสูจน์ได้ว่าใน

ขณะนี้ กำลังมีปรมัตถธรรมเป็นอารมณ์ หรือว่ากำลังคิดเรื่องที่ได้ยินได้ฟัง

วันหนึ่ง ๆ บางเรื่องก็คิดสั้น บางเรื่องที่คิดก็ยาว และคิดวันก่อนก็ยังไม่จบก็ยังต่อ

อีกน่ะค่ะวันรุ่งขึ้นก็ยังคิดอีกแล้วก็วันต่อ ๆ ไปเรื่องเดียวกันนั้น ก็ยังไม่จบอีก ก็อาจจะ

เป็นเรื่องที่ไม่ยาวแต่เฉพาะในวันหนึ่ง ๆ แต่ว่ายาวต่อไปทั้งอาทิตย์หรือว่า ยาวต่อไป

ทั้งปี ทั้งชาติ ก็เป็นได้

เพราะฉะนั้นจะเห็นได้จริง ๆ ว่า ขณะใดที่{สติปัฏฐาน}ไม่เกิดขณะนั้นความ

คิดนึกจะปิดบังไม่ให้รู้ลักษณะของปรมัตถธรรมที่กำลังปรากฏเพราะฉะนั้นใน

ขณะนี้ผู้ที่เจริญสติปัฏฐานด้วย และกำลังฟังเรื่องของการเจริญสติปัฏฐานย่อม

จะมีโอกาส มีปัจจัยที่สติจะเกิด ระลึกได้ในขณะที่กำลังฟังนี้เองระลึก

ลักษณะของปรมัตถธรรมสลับกับความคิดนึกก็ได้ เพราะฉะนั้นสติปัฏฐาน

เมื่อมีปัจจัยก็เกิดขึ้น ระลึกรู้สี่งที่กำลังปรากฏแม้เพียงเล็กน้อยก็รู้ว่า

ปรมัตถธรรมกำลังสลับกับความคิดนึก

เช่นทางตาที่กำลังเห็น เป็นปรมัตถธรรมเป็นสภาพธรรมที่มีจริง สี่งที่ปรากฏทางตาก็

เป็นปรมัตถธรรม เป็นสี่งที่มีจริง เพราะฉะนั้นถ้าขณะใดที่เกิดระลึกศึกษาว่าขณะนี้

เป็นแต่เพียงสภาพธรรมที่ปรากฏทางตาเท่านั้น บางคนอาจจะรู้สึกว่าหลับตาแล้วก็

สบายดีเหมือนกันวลาที่ฟังพระธรรม เพราะว่าไม่จำเป็นจะต้องลืมตาและมองดูสี่นั้นสี่งนี้

ไม่ใช่ให้มีเจตนาที่ให้หลับ เพื่อที่จะได้รู้ลักษณะของสภาพธรรมชัดเจนไม่ใช่อย่างนั้น

นะคะ แต่ว่าใครจะพักสายตาแล้วก็ฟังพระธรรม ก็เป็นสี่งที่เป็นไปได้ อาจจะลืมแล้ว

อาจจะหลับสลับกัน เพราะว่าขณะใดที่เห็น ขณะนั้นระลึกว่าเป็นเพียง สี่งที่ปรากฏ

ทางตาแล้วขณะทีได้ยินก็เปลี่ยนจากลักษณะที่ปรากฏทางตา เป็นสภาพธรรมอีกชนิด

หนึ่งอีกทางหนึ่งเพราะฉะนั้นขณะที่กำลังฟังนี้เองสติปัฏฐานก็เกิดระลึกรู้ลักษณะ

ของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ จนกว่าจะรู้ชัดจริง ๆ ว่า สี่งที่ปรากฏทางตา

ไม่ใช่สัตว์บุคคลตัวตน เกิดแล้วก็หมดไป ในขณะที่ได้ยินเสียงเป็นอีกขณะหนึ่ง อีก

สภาพธรรมหนึ่ง เพราะฉะนั้นในขณะนี้ ก็มีทั้งเห็นและก็มีทั้งได้ยิน ก็พิจารณาได้

{สติ}เกิดระลึกรู้สภาพธรรมที่กำลังปรากฏ สลับกันในขณะนี้ได้ตามความเป็นจริง

แต่ทุกคนก็ต้องรู้ขณะที่สติเกิดกับขณะที่หลงลืม{สติ}

ว่าเป็นขณะที่ต่างกัน

ขณะที่หลงลืม{สติ}จะไม่มีการที่จะสังเกตรู้ลักษณะของสี่งที่กำลังปรากฏ

เพราะฉะนั้นที่กำลังเป็นโลภะ ความไวจะทำให้ระลึกได้ว่า ขณะนั้นไม่ใช่ขณะที่กำลัง

สังเกตศึกษารู้ลักษณะของสภาพธรรม ขณะที่เป็น{โลภะ}ขณะนั้นมีอะไรเป็นอารมณ์

เป็นปรมัตถธรรมเป็นอารมณ์หรือว่าเป็นบัญญํติอารมณ์ขณะที่กำลังชอบสี่งหนึ่งสี่งใด

ก็พออที่จะสังเกตได้เพื่อที่จะคลายการยึดถือสี่งที่ปรากฏด้วยการรู้แจ้งว่าอารมณ์ใน

ขณะนั้นเป็นอะไรทีกำลังชอบกำลังพอใจ หรือว่าขณะที่กำลังโกรธ ขุ่นเคืองใจไม่ชอบ

ขณะนั้นกำลังโกรธบัญญัติ เพียงแต่นึกถึงชื่อ ของบางคนก็อาจจะหงุดหงิด

ขณะนั้นไม่มีปรมัตถธรรม ไม่มีคนจริง ๆ ไม่มีอะไรเลย เป็นแต่พียงเรื่องราว ที่คิดขึ้น

เกียวกับความทรงจำเป็นบุคคลนั้น - บุคคลนี้

เพราะฉะนั้นในขณะนี้ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าโกรธบัญญัติไม่ได้มีปรมัตถธรรมเป็น

อารมณ์หรือแม้แต่ขณะที่ทำทานกุศลขณะใดที่สติไม่เกิดไม่่ระลึกรู้ลักษณะของ

ปรมัตถธรรม ขณะนั้นก็มีบัญญัติเป็นอารมณ์ขณะที่{วิรัติทุจริต}หรือขณะที่สงบก็ตาม

ขณะใดก็ตามที่สติไม่เกิดไม่ระลึกลักษณะของปรมัตถธรรมขณะนั้นก้มีบัญัตัติเป็น

อามณ์ทั้งนั้น เพราะฉะนั้นก็จะรู้ได้น่ะค่ะว่า

บัญญัติในวันหนึ่ง ๆ ปิดบังไม่ให้รู้ลักษณะของปรมัตถธรรมตามความเป็นจริง

เพราะฉะนั้น ขณะใดที่สติเกิดเท่านั้นที่จะค่อย ๆเรีมศึกษารู้ลักษณะของ

ปรมัตถถธรรมว่าไม่ใช่บัญัติ ที่เคยคิดเป็นเรื่องเป็นราวต่าง ๆ แต่เป็นสภาพธรรม

ที่มีลักษณะที่จะต้องศึกษาสังเกตพิจารณา จนกว่าจะรู้ชัดใน ลักษณะของ

{สภาพธรรม}ที่เป็น นามธรรม หรือเป็น รูปธรรม ทางตาบ้าง ทางหู บ้างกาย บ้า้งใจบ้าง